Wybór metody prawidłowej polaryzacji dla systemu MTP
Niezależnie od tego, czy chodzi o sieć szkieletową sieci lokalnej (LAN), czy centrum danych, jesteśmy w trakcie migracji do okablowania o większej gęstości w celu zaspokojenia potrzeb związanych z przepustowością systemu i zapewnienia najwyższej gęstości połączeń szerokopasmowych. Wielu projektantów sieci korzysta z kabla magistrali MTP do dzisiejszej transmisji światłowodowej i zapewnia łatwą ścieżkę migracji dla przyszłych szybkości transmisji danych, które będą wykorzystywać optykę równoległą, taką jak Ethernet 40 / 100G. Aby zapewnić niezawodną wydajność systemu MTP, a także ułatwić instalację, konserwację i rekonfigurację, wybór odpowiedniej metody polaryzacji jest bardzo ważny. W tym poście przedstawimy trzy metody polaryzacji MTP.
Polaryzacja to termin używany w standardach TIA-568 w celu wyjaśnienia, w jaki sposób światłowód (przewód) zapewnia, że każdy nadajnik jest podłączony do odbiornika na drugim końcu kabla wielowłóknowego. Konkretnie, jak wszyscy wiemy, łącza światłowodowe zazwyczaj wymagają dwóch włókien, aby utworzyć kompletny obwód. Transceivery optyczne mają stronę nadawczą i odbiorczą, i zazwyczaj wykorzystują złącze światłowodowe jako interfejs. W każdej instalacji ważne jest, aby nadajnik optyczny na jednym końcu był podłączony do odbiornika optycznego na drugim. To dopasowanie sygnału nadawczego (Tx) do urządzenia odbiorczego (Rx) na obu końcach łącza światłowodowego określa się jako polaryzację.
Aby lepiej zrozumieć każdą metodę biegunowości, ważne jest, aby wyjaśnić strukturę złącza MTP.
Każde złącze MTP ma klucz po jednej stronie korpusu złącza. Gdy klucz znajduje się na górze, jest to określane mianem pozycji kluczowej, przeciwnie, gdy klucz znajduje się na dole, nazywamy go kluczową pozycją w dół. Każdy z otworów światłowodowych w złączu jest ponumerowany w kolejności od lewej do prawej, i nazywamy te otwory światłowodowe pozycjami lub P1, P2 itp. Poza tym, na korpusie złącza znajduje się biała kropka, która wskazuje poniżej należy ustawić jedną stronę złącza, gdy jest ono podłączone. Ogólnie, złącze wielowłóknowe MTP jest złączem wtykowym i gniazdowym - wymaga strony męskiej i żeńskiej (strona męska ma styki, natomiast strona żeńska nie ma styków), jak pokazano poniżej. Kasety i zespoły przewodów hydra są zwykle produkowane ze złączem męskim, podczas gdy zespoły kabli kablowych zazwyczaj wspierają złącze żeńskie.
Zdefiniowane przez TIA / EIA-568-B.1-7, istnieją trzy metody biegunowości dla systemu MTP - metoda A, metoda B i metoda C. Metody te definiują praktyki zarządzania instalacją i biegunowością oraz zapewniają wskazówki dotyczące wdrażania tych typów łączy światłowodowych MTP. Po wybraniu metody należy wdrożyć te praktyki, aby zapewnić odpowiednią sygnalizację podczas instalacji.
Metoda A: W metodzie wymaga dwóch kaset typu A z kluczem do adapterów klawiszowych, prostego klucza do podłączonych kabli magistrali MTP oraz dwóch kabli połączeniowych. Ta metoda, przedstawiona poniżej, zachowuje rejestrację światłowodu 1 w całym obwodzie optycznym. Włókno 1 w kasecie z końcem bliskim łączy się z włóknem 1 w zespole kabla magistrali, który łączy się z włóknem 1 w kasecie zdalnej. Obwód światłowodowy jest zakończony przez użycie jednego przewodu połączeniowego „A-to-A” na początku i kabla połączeniowego „A-do-B”, aby zapewnić właściwą orientację transceivera.
;
Zalety: Zapewnia najprostsze wdrożenie, działa dla kanałów jednomodowych i wielomodowych oraz łatwo obsługuje rozszerzenia sieciowe.
Wady: Wymaga wstępnie skonfigurowanych kabli krosowych „od A do A” lub takich samych konfiguracji pól.
Metoda B: W metodzie polaryzacji typu B, kaseta metody B wymaga wprowadzenia klucza do adapterów kluczy w celu połączenia kabla odwróconego lub kabla magistrali MTP typu B. Obwód światłowodu jest zakończony przez zastosowanie prostych przewodów połączeniowych „A-B” w początek i koniec łącza, a wszystkie złącza macierzy są połączone kluczem do wpisania. Ten typ łączenia macierzy powoduje odwrócenie, co oznacza, że światłowód jest połączony z dwunastoma światłowodami, dwa światłowody są połączone z jedenaście światłowodów itp. Aby zapewnić prawidłową pracę transceivera w tej konfiguracji, jedna z kaset musi być fizycznie odwrócona wewnętrznie, więc światłowód dwanaście jest połączony z światłowodem na końcu łącza.
Zalety: Wymaga tylko jednego źródła dla komponentów i kabli krosowych „od A do B”. Poza tym jest to standard, który zapewnia ścieżkę migracji do równoległej optyki.
Wady: Ta metoda wprowadzania kluczy wymaga bardziej szczegółowego planowania, aby prawidłowo zarządzać biegunowością łączy i określić, gdzie muszą wystąpić rzeczywiste inwersje. Ponadto obsługuje tylko światłowód wielomodowy.
Typ C: Metoda C pokazana poniżej, z adapterem do wprowadzania klucza w kasecie, wygląda jak metoda typu A. Jednak różnica między tą metodą a metodą A polega na tym, że odwrócenie nie następuje w końcowych kablach krosowych, ale w samym kablu macierzy. W tym przypadku włókno w pozycji 1 na jednym końcu kabla jest przesuwane do pozycji 2 na drugim końcu kabla. Włókno w pozycji 2 na jednym końcu, jeśli zostanie przesunięte do pozycji 1 na przeciwnym końcu itd.
Zalety: Ta metoda wymaga jednego typu kasety, łatwego do wyprodukowania i zakupu, i może obsługiwać zarówno światłowód jednomodowy, jak i wielomodowy.
Wady: Dodatkową wadą tej metody jest to, że nie obsługuje ona optyki równoległej i jest mniej niezawodna niż metoda A.
Omówiliśmy trzy metody biegunowości dla systemu MTP i wskazaliśmy zalety i wady każdego z nich. Aby wybrać odpowiednią metodę dla systemu MTP, należy wziąć pod uwagę zarówno zalety, jak i wady.